Category: default

22 06 06 - 02:24

Super Race Weekend

Het hoogtepunt van het jaar en ik begon eraan met een soort van jetlag, aangezien ik daags voor dit fantastische evenement was geland op Schiphol, komende vanuit Australië (het was fijn, Joyce!). Ach, 48 uur niet slapen kan een Van Rijswijk niet storen (kreun) en we gingen het gewoon even doen. Tenslotte was het maar nauwelijks boven de 30 graden, dus wat was er nou helemaal mis? Met ondersteuning van Willem naar Zandvoort en daar aangesloten in een schier oneindige rij van inschrijvers. Het SRW kent heel veel deelnemers namelijk en dat maakt het ook zo bijzonder. In de rij trof ik vriend en sponsor Bobbe Veldkamp, die bij deze gelegenheid de DNRT-Seat ging rijden. Dat bleek, om technische redenen, een drama te worden maar, op dat moment nog niets wetend over de resultaten, zat de stemming er lekker in.

Op de paddock werd het begrip ‘lekker druk’ gestalte gegeven door spatbord-aan-spatbord geparkeerde deelnemers. Joh, het was een fantastisch uitzicht! De Volvo's waren lekker samen gekropen in een hoek van Paddock 2 en daar heerste saamhorigheid en lol. Helemaal goed en precies datgene wat het racen bij de DNRT onderscheidt van het overige geneuzel.

Voor een vrije training was natuurlijk geen ruimte en we gingen meteen de kwalificatie in. Met een 13e tijd van de 25 deelnemers mocht ik niet klagen, maar tjonge, wat gingen de snelsten weer hard. Dat men kans ziet om onder deze warme omstandigheden, dus verre van ideaal, in de 2.16 te rijden is echt opmerkelijk. Er valt kennelijk nog veel te leren.

De eerste race leverde voor mij een 10e positie op, maar helaas eindigde deze race al na 4 ronden, aangezien Hans kleinsman met een koprol voor een ‘code rood’ en daarmee het einde van de race zorgde. In de 2e race eindigde ik op een 13e plek en daarmee werd de zaterdag afgesloten.

Op zondag waren er nog 2 races te rijden. In race 3 van het weekend wist ik 2 plekken op te schuiven ten opzichte van mijn startpositie, maar dat ging, zoals gebruikelijk, niet vanzelf.

In de 4e en laatste race was ik in de eindfase hevig in gevecht gewikkeld met Paul Molenaar. Ik maakte fouten, waarvan hij profiteerde; hij maakte fouten waarvan ik profiteerde. Zijn laatste fout, misschakelen in de Slotemakerbocht, leek Paul fataal te worden. Ik pakte de positie terug en verdedigde mijn herwonnen plek tot op de streep en ging er als eerste overheen. Ja ik wel, mijn voorbumper en de rest van de auto ook. Maar mijn transponder niet! Jammer, maar na dit uiterst sportieve gevecht waarvan we beiden erg genoten hebben (over en weer duimen omhoog na de streep), bleek de bevestigingsplek van de transponders in onze Volvo's bepalend voor de einduitslag: Paul werd als 12e geklasseerd en zijn transponder versloeg de mijne met een verschil van 6 duizendste seconde. Ik ben dus een beetje dom geweest. Aanvankelijke blijdschap mijnerzijds (het was écht een leuk gevecht geweest) maakte plaats voor het behoorlijk geëmotioneerd uiten van mijn overwegingen, waarbij ik mij louter beperkte tot het bij herhaling met nadruk noemen van een, taalkundig ‘platte’, aanduiding van de uitwendige vrouwelijke geslachtskenmerken, nadat ik de officiële uitslag onder ogen had gekregen. Dit alles deed ik echter in kleiner gezelschap, zodat anderen niet of nauwelijks getuige zijn geweest van mijn duistere, edoch menselijke kant. Tja…

Biertje (dank Hans, ik was er écht aan toe!), naar huis, opnieuw behoorlijk gehavende Volvo afladen, ambulance terug brengen, weer naar huis, douchen, biertje, naar bed. Voor de statistici: het zou kunnen dat ik nog sex heb gehad, maar ik was kapot en kan me er niets van herinneren.

Voor een aanvulling op dit verslag, zie www.dnrt.nl en kies aldaar voor het kopje Volvo 360 Geen Modena.